Felipe II e a súa política exterior.

Política Exterior.

Felipe II tivo moitos conflitos debido os seus intentos de defensa da cristiandade e a necesidade de manter ou acrecentar o seu imperio. Iso levou a 4 grandes frontes onde tivo que manter todos os seus recursos e interese, pero ben é certo que non foron os únicos.

Francia.

O conflito con Francia veu como consecuencia das políticas exercidas polo seu pai, pero el tivo a sorte de sortealas tras a vitoria sobre os Franceses na Batalla de San Quintín en 1557. A humillante derrota das tropas francesas fronte ós terzo levou a firma da Paz de Cateu-Cambrésis en 1559. Esta paz acabou levando a un período de relativa tranquilidade, so mediatizada polas intervención de Felipe II contra os hugonotes, e foi consolidade co matrimonio de Felipe II con Isabel de Valois. 

Imperio Otomán.

Este tamén é un problema herdado dos seus antecesores, xa que é a loita do cristianismo contra o Islam que pretende estenderse por Europa. Ben é certo, que este problema tivo que solucionarse por fases, e estivo relacionado con todos os problemas que tiña Felipe II en toda Europa.
O comezo foi o inicio dunha serie de operacións no Mediterráneo, aínda que os seus resultados non foron os esperados ó comezo. A operación hispano-italiana levada a cabo en Djerba, na batalla de los Gelbes, foi un desastre, debido a que os turcos derrotaron ás forzas cristiás. Iso tivo como consecuencia el aumento de presión otomá por todo o Mediterráneo Occidental, especialmente a través do ataque de piratas berberiscos. Para solucionar isto levou a creación da Liga Santa, formada por tropas da monarquía hispánica, tropas venecianas e o apoio militar dos Estados Pontificios. Isto acabou levando a concentración de forza na Batalla de Lepanto (1571), onde saíron vitoriosas as tropas cristiáns. A gran flota estaba dirixida por Don Juan de Austria, que habilmente dirixiu as operación bélicas.
As consecuencias desta batalla foron importantes para la Corona Española, xa que o Mediterráneo Occidental quedaba a salvo das interferencias musulmáns, e Felipe II podía ocuparse das outras frontes abertas. En realidade o que pasou foi que o enfrontamento quedo en táboas: xa que a vitoria militar na batalla de Lepanto so foi anecdótica. Realmente os Otománs estaban ocupados por un ataque realizado dende Persia, que levoulle á necesidade de mover tropas cara oriente para defenderse. E no caso de Felipe II tiña que mobilizar tropas cara Flandres e os sucesivos conflitos con Francia e Inglaterra.

Países Baixos.

Os problemas para Felipe II veñen como consecuencia de intentar frear a expansión dos protestantes nos Países Baixos, mediante o intento de reprimir o ascenso do Calvinismo. Iso lévalle a realizar unha política de intransixencia relixiosa. A resposta de moitos holandeses ante isto foi promover a independencia, cousa que Felipe II non vai aceptar. Isto levou ó estoupido de toda unha serie de conflito nos Países Baixos. O primeiro foi a toma de Brielle polos “Os mendigos do Mar”, que foi respondido co envío de tropas dirixidas polo Duque de Alba, que consegue controlar a situación nos Países Baixos por un tempo.
Pero a situación foi insostible despois da Bancarrota de 1575, provocada polas guerras en Francia, os enfrontamentos cos otománs e as tropas acantonadas en Flandres. Isto ocasionou a crise de todo o proceso, xa que a Corona Española mostrouse incapaz de subministrar recursos a súas tropas acantonadas nos Países Baixos, e foi incapaz de pagar as súas soldadas. Isto complicouse aínda máis tras a morte de Requesens, unha das poucas autoridades da Corona Española que era capaz de controlar a las tropas pese a las penurias.
Ante a incapacidade de cobrar as súas soldadas, as tropas españolas subleváronse e saquearon Amberes. Este feito acabou con calquera posibilidade de reconciliación entre os dous bandos: os que apoiaban á monarquía de Felipe II e os rebeldes holandeses.
Felipe II intentou solucionar a situación enviando a Don Juan de Austria, intentando levar unha política pacificadora: na que se prometía o respecto ós foros tradicionais e os privilexios dos Países Baixos. Pero calquera intento de mediación foi inútil e reactiváronse as hostilidades. En 1579 as Provincias do Norte declaran a súa independencia, e chámanse: as Provincias Unidas. A partires de este momento Flandres queda dividida en dúas zonas: a zona católica, que segue baixo o control da monarquía hispánica, e correspondese parcialmente con Bélxica; e a zona protestante que se mantén independente, e correspondese con Holanda na súa maior parte.

Inglaterra.

Os problemas con Inglaterra son herdanza do interese de Felipe II de ser monarca de Inglaterra tras a morte da súa esposa, María Tudor, e a imposibilidade de quedarse co reino. O desprezo de Isabel I, ó negarse a un matrimonio con Felipe II, non facilitou as cousas. Isabel I decidiu fortaleceu a súa posición fomentando unha política anglicana. Aínda que non estaban en guerra directa houbo unha clara hostilidade por parte dos ingleses contra os intereses da monarquía hispánica. Isto levoulle a Isabel I a aliarse con calvinistas holandeses e favorecer a piratería contra os intereses españois e portugueses. Isto foi grazas a intervención de piratas e corsarios como, por exemplo, Sir Francis Drake. Estes ataques dificultaron o comercio con América e supuxeron enormes gastos para a defensa da monarquía hispánica.
Isto determinou a idea de Felipe II de invadir Inglaterra formando a Gran Armada ou Armada Invencible en 1588, para castigar o apoio de Isabel ós rebeldes dos Países Baixos e os ataques contra as colonias. O plan de Felipe II eran: formar unha gran armada formada por buques españois e portugueses, que sumaban máis de 130 buques; ir a Flandres onde recollería os terzos, máis de 30.000, que realizarían o ataque por terra; e despois conquistar Inglaterra para a monarquía Hispánica.
Pero isto acabou nun fracaso estrepitosos como consecuencia dunha serie de treboadas que afectaron a flota, os ataques dos barcos ingleses, o bloqueo dos portos flamengos polos holandeses e a mala organización dos altos mandos hispanos. Iso fixo imposible a invasión, e na viaxe de volta a España, as tempestades esnaquizaron decenas de barcos e morreron miles de soldados.
Isto supuxo a perda de importantes recursos, especialmente dunha flota de guerra, e un golpe psicolóxico contra Castela.